De zin van Hedy d’Ancona: “Oud worden is geen drama”.
BLOEMETJESJURK
Mijn oma was een hele lieve vrouw. In de jaren zestig van de vorige eeuw ging zij gekleed zoals gebruikelijk was, in een donkere bloemetjesjurk. Het beeld dat ik destijds kreeg van oudere vrouwen was een somber beeld.
FEMINIST
Doorgaans gebruik ik de zondag om kranten te lezen. In de Trouw van zaterdag 12 juni interviewt Sybilla Claus Hedy d’Ancona. De titel van het artikel luidt: “Feminist tot in de kist”. Ik meen er de humor van d’ Ancona in te horen, een titel die ze waarschijnlijk zélf aanreikt aan haar interviewer. Ze spreekt tot de verbeelding, deze vrouw die het persoonlijke tot politiek maakte. Als ik aan ouderen denk, denk ik niet direct aan haar. Ze is een leeftijdsloze vrouw; een jonge 83-jarige.
BUITENHOF
Zondagmorgen is d’ Ancona te gast bij Buitenhof. Ze draagt een kleurige blouse, haar haar zit goed en ze is mooi opgemaakt. Hedy d’ Ancona doet een pleidooi voor ouderen. Met het boekje ‘Vrolijk verval’ wil ze de mooie kanten van de ouderdom tonen. Doordat ouderen gedurende hun leven discipline hebben opgedaan hebben zij de mogelijkheid om iets van het leven te maken. ”Ouderen hebben zelfs de plicht om er iets van te maken”, is wat ze benadrukt. Zelfontplooiing en zelfbeschikking zijn in haar leven voorwaarden om haar leven te kunnen vormgeven.
AFTAKELING
Bij Ernst Daniel Smid is de ziekte van Parkinson gediagnosticeerd. Het weerhoudt hem er niet van om zich te laten zien, op televisie of in het theater. Rond deze tijd is de première van zijn nieuwe voorstelling SMELT. Smid is op zijn puurst te zien in een scene die zo rauw is dat het bijna pijn doet bij de toeschouwers. Hij vertoont in stilte een soort dans, waarbij hij laat zien wat Parkinson met zijn lichaam doet. Wat de ziekte met zijn stem doet, daar vertelt hij over, net zoals hij vertelt hoe het voelt als je op je 68-ste afscheid van heel veel dingen moet nemen.
EMANCIPATIE
Na vele andere groepen lijkt zich een nieuwe groep aan te dienen die eerder gediscrimineerd werd. Ouderen en mensen met een ernstige ziekte waarbij het verval zichtbaar is, laten zich zien op televisie of ze vertellen over hun lot in het theater. Dat is iets heel anders dan vrolijk verval, waar d’ Ancona over spreekt. Juist de kwetsbaarheid die te zien is bij de door ziekte getroffene maakt grote indruk. Hiermee is de oudere die het durft zich te laten zien van grote betekenis. Laten zien dat er iets van het leven te maken is. Juist als verval zich aandient. Het enige dat wij als toeschouwer moeten doen is niet wegkijken.