maze-511153_1920

De zin van Madeleine Matzer: “Over dementie wordt meestal gesproken in termen van verlies.”

TELEVISIESERIE

Maud en Babs is de titel van een nieuwe televisieserie. Het zijn de namen van de hoofdpersonen uit een wekelijkse serie die gaat over een moeder en een dochter. De dochter is een dame die druk is met een groepspraktijk voor kraamzorg, maar dochter Maud is ook moeder en echtgenote. Haar zoon woont nog thuis. In het verhaal is Maud als een van de dochters mantelzorger van een moeder met beginnende dementie.

REALITEIT

Waarschijnlijk is het bij omroep Max ‘hot’ om televisieseries te maken die op de realiteit gebaseerd zijn. Vorig jaar volgde ik een dramaserie over een vrouw die borstkanker heeft met een mooie rol voor Tjitske Reidinga. Nu is er dus een serie over een vrouw die in het beginstadium van dementie zit. Volgens de omroep is het een licht humoristische serie over een familie die onder druk komt te staan vanwege de beginnende dementie van moeder. Voordat ik naar de eerste aflevering kijk ben ik vooral sceptisch en ik vraag me af hoe respectvol het is voor dementerende en hun naasten om een komische serie over afschuwelijke ziekte te maken die in de toekomst heel veel mensen en daarmee hun families gaan raken.

SCHULDGEVOEL

Madeleine Matzer heeft een moeder die al verder in het proces van dementie is. De moeder is 88 en woont op een gesloten afdeling in een verzorgingshuis. Zij maakte de theaterproductie “Je mag me altijd bellen”, gebaseerd op de ervaringen met haar dementerende moeder. Over de meest existentiële relatie, die tussen moeder en kind gaat de voorstelling die ze maakte, maar ook over alle fases die ze als kinderen doorliepen. Steeds verkenden Matzer, haar zussen en broers hoe ze met de nieuwe situatie moesten omgaan. Schuldgevoel, tranen, opluchting en frustratie. Alles kwam voorbij in het werkelijke leven.

GELUKKIGER

Madeleine Matzer maakte de voorstelling die ze zelf gezien had willen hebben. Inmiddels heeft ze genoeg ervaring opgedaan om te weten hoe ze met de ziekte om moet gaan. Veertien jaar deed ze erover om uit te vinden hoe het zat nadat moeder aanvankelijk haar ziekte ontkende. Toch was het niet alleen maar verlies wat de periode van dementie van moeder met zich meebracht. Matzer: “Over dementie wordt meestal gesproken in termen van verlies, maar gek genoeg zie ik langzamerhand ook een andere kant ontstaan.” Madeleine Matzer ziet haar moeder gedurende het dementieproces ook gelukkiger worden. Zachter, liever en milder. 

VERGEETACHTIG

Een paar dagen geleden heb ik na mijn aanvankelijke aarzeling het eerste deel van de serie Maud en Babs bekeken. Ik ben blij dat deze laat op de avond wordt uitgezonden zodat ik niet de kans loop dat ik bij moeder op bezoek ga, de televisie aanzet en hoef uit te leggen hoe vermakelijk het kan zijn om vergeetachtig te zijn, verwarring te ervaren, hulp te moeten vragen omdat je niet meer weet hoe je de meest eenvoudige handwerkjes doet, maar dat niet meer weet en ook niet meer weet dat je die vraag tien minuten ervoor ook al gesteld hebt.

Deel deze blog