De zin van Abdelkader Benali: ”Dankbaarheid hoef je niet te leren, het leven leert het je.”
VRIENDIN
Sinds ik een campertje bezit, nodig ik af en toe iemand uit om een dagje met me op stap te gaan. Een oude vriendin haalde ik op om naar een museum te gaan. Maar eerst zochten we een plekje voor een broodje en een kopje thee. Om gespreksstof zitten we niet verlegen, dus begonnen we het gesprek onderweg, maar soms is praten als je naast elkaar op een klapstoeltje aan de rand van een bos zit net iets makkelijker dan tijdens het rijden. Toen ik iets van mijn huis-, tuin- en keuken’ problemen aan haar vertelde vroeg ze me: ben jij wel dankbaar genoeg?
LEZING
Abdelkader Benali schrijft een column in Trouw. Deze keer gaat zijn stuk over de lezing die hij hield over Henri Nouwen, de Nederlandse priester die in Amerika werkte en bekend werd met het boek Eindelijk thuis. Met het boek was hij tot steun van velen, vooral tot steun van verliezers, meldt Benali. “Winnaars hebben geen boeken nodig.” Abdelkader Benali doet zelfs een pleidooi voor mensen om vaker te verliezen. Daar worden mensen wijzer van, is zijn mening.
DANKBAARHEID
In dezelfde column lees ik een zin over dankbaarheid die me treft. Op het schilderij De Thuiskomst van Rembrandt is de vader te zien die dankbaar is wanneer zijn jongste zoon thuiskomt. De oudste zoon voelt pijn bij dit welkom omdat hij altijd zo z’n best doet en daarin niet gezien lijkt te worden. De schrijver herkent zichzelf in de rol van de oudste zoon. Hieruit blijkt dat hij het in zijn leven als oudste zoon niet gemakkelijk heeft gehad.
GELUK
Laatst hoorde ik iemand opmerken dat het een gewoonte van haar is geworden om elke ochtend drie dingen te noteren waarvoor ze dankbaar is. Moet toch niet al te moeilijk zijn, ben ik geneigd te denken. Naar mijn vriendin, die in haar leven veel heeft meegemaakt merk ik op dat ik vooral geluk gehad heb en niet zo veel ervaring heb met verlies. Ik ben me om die reden niet zo bewust hoeveel reden ik tot dankbaarheid heb.
ANTWOORD
Na afloop van de lezing over Henri Nouwen stapt een vrouw naar voren. Ze vraagt Benali of hij wel in staat is tot dankbaarheid. Benali antwoordt, denkend aan zijn eigen leven met de opmerking “Dankbaarheid hoef je niet te leren, het leven leert het je.”