De zin van Han de Wit: “De vraag wie ik ben. Ik zou het echt niet meer weten.”
PODCAST
Omdat ik weet dat fietsen op de hometrainer goed voor me is, doe ik dat regelmatig. Op deze manier maak ik gebruik van de sportmogelijkheden die er zijn in mijn eigen huis. Tijdens het fietsen heb ik van alles geprobeerd, want het binnenshuis fietsen ervaar ik als saai en eentonig. Sinds kort heb ik de podcast ontdekt. Ik was al fan van de televisieprogramma’s van Annemiek Schrijver. Nu heb ik uitgevonden dat een gesprek tussen haar en haar gast heel goed voldoen aan mijn behoefte aan verstrooiing. Ik kan iets van leren van de vragen die zij stelt en wat de gast daarop antwoordt en dat werkt goed voor mij als multitasker die algauw iets als saai ervaart.
JOB
Voor de tweede keer luister ik naar het gesprek tussen Annemiek Schrijver en Han de Wit. Het zal de laatste keer nog niet zijn dat ik ernaar luister, want, net als een boek veel meer tekst bevat wanneer je het voor de tweede of derde keer leest ervaar ik verdieping van het gesprek nu ik het nog een keer beluister. Aan het woord is Han de Wit, oprichter van Centrum Shambhalla, schrijver van vele boeken en één van de belangrijkste leraren-boeddhisten van ons land. Hij heeft zichzelf (gekscherend, maar toch volkomen serieus) benoemt als Poeh-dist. Schrijver vergelijkt het leven van De Wit met het leven van Job, de Bijbelse figuur wie weinig leed bespaard bleef in zijn leven.
ROUW
Han de Wit heeft zich gedurende de 77 jaren die hij inmiddels geleefd heeft, constant vragen gesteld. Dat is, volgens hem de enige manier om het leven te leven en vooral de rouwprocessen waar hij in zat door te maken. Want, zo stelt hij zichzelf de retorische vraag: “De vraag wie ik ben. Ik zou het echt niet weten.” De vrede die je zoekt tijdens rouw komt niet door het antwoord. Hoe lang hij er ook naar op zoek was”, meldt hij, “het wordt deel van je leven.”
HIER
De enige manier om naar het leven te kijken is door in het ‘hier’ te zijn. Als Poeh-dist schreef De Wit een gedicht over. “De enige plek zegt Poeh is door hier te zijn. Je zintuigen verbinden je lichaam met hier. Je kunt nergens anders zijn dan hier. Je kunt zelfs niet weg van hier. Er is geen betere plek dan hier, is wat De Wit Poeh laat zeggen.” De Wit vervolgt het gesprek: ”Je leven kun je niet zien als middel om iets te bereiken”. Ik merk dat ik geraakt word door de woorden die tot mij komen, tijdens het fietsen en tijdens het luisteren. Het leert me het ‘hier en nu’ te accepteren. Me bewust te worden dat ik vlucht ver van het hier en nu. De fiets waarop ik train brengt me niet verder dan hier. Ik heb er vrede mee., maar met een voorbehoud: zolang ik het ‘hier’ dan maar zo interessant mogelijk maak door te luisteren naar een wijze les.